Καθηγουμένου της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής
Του Θεολόγου Παναγιώτη Μπουγάδη
Στην Ορθόδοξη διδασκαλία το εκκλησιαστικό έτος το ονομάζομε λειτουργικό χρόνο. Είναι ο χρόνος που μεταμορφώνεται από την Θεία χάρη. Όπως όλα τα υλικά αγαθά αναφερόμενα στο Χριστό μεταμορφώνονται και γίνονται γεγονότα ευλογίας (αγιασμός, ευχέλαιο, Θεία Ευχαριστία) το ίδιο συμβαίνει και με τον χρόνο. Με τις καθημερινές ακολουθίες (όρθρο, εσπερινό, απόδειπνο κτλ) εξαγιάζουμε τον χρόνο και τον μεταμορφώνουμε αφού σε κάθε ακολουθία δοξολογούμε τον Θεό. Κυρίως τον λειτουργικό χρόνο τον ζούμε με το κατ’εξοχήν μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Μέσα από την θεία λειτουργία ερχόμαστε σε άμεση επαφή, με τα γεγονότα του παρελθόντος και εξαγιάζουμε το παρόν. Ο υμνογράφος μέσα από τους ύμνους φέρνει στο παρόν δείχνοντας, ότι η ιστορία δεν είναι απλώς μια ανάμνηση, αλλα μια αλήθεια που συνέβη μεν τότε αλλά που φθάνει μέχρι το παρόν και μετέχοντας εμείς σε αυτά σωζόμεθα. Αυτό επιδιώκει η εκκλησία με το λεγόμενο εκκλησιαστικό έτος, να αγιάσει και να μεταμορφώσει τον άνθρωπο, να αγιάσει και να μεταμορφώσει τον χρόνο. Για ολόκληρο τον χρόνο η Αγία μας εκκλησία θέσπισε Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές. Οι Δεσποτικές αναφέρονται στον Δεσπότη Χριστό (Γέννηση, Βάπτιση, Μεταμόρφωση κτλ) και οι Θεομητορικές στην Υπεραγία Θεοτόκο (Ευαγγελισμός, Εισόδια, Κοίμηση). Αυτές οι εορτές είναι τα κυριότερα γεγονότα-αλήθειες, οι κυριότεροι σταθμοί της Θείας Οικονομίας για την Σωτηρία του ανθρώπου. Ετσι και εφέτος για μια ακόμη φορά, Θεού θέλοντος, θα εορτάσουμε την Θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Για μια ακόμη φορά η Αγία μας εκκλησία, μέσω των ύμνων, θα μας υπενθυμίσει ότι η Παναγία, ως Μητέρα του Κυρίου μας, υπερβαίνει όλους σε θεία Χάρη και είναι πιο κοντά στο Θεό από κάθε άλλο πλάσμα, γιαυτό και η Ορθόδοξη εκκλησία την τιμά περισσότερο και από τους αγγέλους, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ. Το πρόσωπο της και ο ρόλος της προφητεύτηκε στην παλαιά Διαθήκη από τον προφήτη Ησαία. Από μικρή όταν εισήλθε στον Ναό (Εισόδια ) έγινε ναός και δοχείον του Αγίου Πνεύματος. Κάθε Σάββατο στις συναγωγές άκουγε τους λόγους του Μωυσή και των προφητών για την πτώση του ανθρώπου. Για μια ακόμη φορά η Αγία μας Εκκλησία θα μας υπενθυμίσει ότι αυτή η μικρή κόρη αποδέχτηκε ταπεινά το λόγο του Αρχαγγέλου Γαβριήλ (Λουκ 1,35) και μετά από αυτή την καλή αγγελία-Ευαγγελισμό ήταν εντελώς απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα και κάθε αμαρτία. Ανατρέφει τον Ιησού, τον παρακολουθεί από κοντά, την βλέπουμε να αγωνιά ψάχνοντας να τον βρεί όταν ο Ιησούς ήταν δωδεκαετής στον Ναό, με πολλή ταπείνωση θαυμάζει τον Ιησού, δεν περηφανεύεται, παρακολουθεί με πόνο ψυχής τα μαρτύριά του, ακούει πάνω από το σταυρό την ανάθεσή της στον αγαπημένο μαθητή τον Ιωάννη, κατόπιν προσκαρτερεί (πραξ α,14) μαζί με τους αποστόλους την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής. Μέσω της ορθόδοξης εικονογραφίας η Εκκλησία μας υπενθυμίζει ότι θεοτοκολογία [λόγος για την Θεοτόκο] και χριστολογία [λόγος για τον Χριστό],συνδέονται στενότατα. Η Παναγία μας, σε όλες σχεδόν τις εικόνες έχει στην αγκαλιά της τον Χριστό. Χριστός και Παναγία είναι ενωμένοι μεταξύ τους και δε νοούνται ανεξάρτητα αφού η δόξα της Παναγίας βρίσκεται στον καρπό της κοιλίας της, τον Χριστό και ο Χριστός μέσω αυτής ενηνθρώπησε. Ασφαλώς ο Χριστός είναι ο λυτρωτής του κόσμου.Τον γέννησε όμως η Παναγία υπερφυσικά εκ Πνεύματος Αγίου. Για αυτό είναι στη σωτηρία μας, η Μεσίτρια. Μέσω αυτής της θεομητορικής Εορτής έχουμε τη δυνατότητα να δούμε ένα ακόμη γεγονός, μια ακόμη πτυχή της θείας οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου. Κατα τη διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας μας, η Παναγία μετά τον θανατό της, μετέστη και σωματικά στους ουρανούς και πρεσβεύει για όλο το ανθρώπινο γένος. Η Εκκλησία μας καλεί και εφέτος μέσα από τις παρακλήσεις, που τελούνται καθημερινά στο όνομά της, να προχωρήσουμε ένα βήμα πιο πέρα στην πνευματική ζωή, να καταλάβουμε και να βιώσουμε κάτι παραπάνω, να προσέξουμε την υμνολογία μας και τα νοήματα που κρύβει. Καθε εορτή της εκκλησίας μας δεν είναι ένα εξωτερικό γεγονός, αλλα μια εσωτερική πνευματική εμπειρία.Τέλος για την Παναγία μας πρέπει να πούμε ότι δεν πρέπει να απουσιάζει ποτέ από την προσευχή μας, γιατι σαν Μητέρα του Θεού έχει μεγάλη ισχύ η πρεσβεία της. Ας θυμηθούμε το πρώτο θαύμα του Χριστού στον γάμο της Κανά που έγινε επειδή το είπε η Παναγία (Ιωανν 2,1). Ας γίνουμε και εμείς μέτοχοι στον Αγιασμό αυτής της περιόδου, δια της Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ. By Catherine Tsounis
The St. Irene Chrysovalantou School Graduation was held on Saturday afternoon, June 15th. Diplomas and awards were given by the V. Rev. Archimandrite Ierotheos Zacharis, Abbot of the Sacred Patriarchal and Stavropegial Orthodox Monastery of St. Irene Chrysovalantou, Dr. Spiros Kastiftis and Dr. Vasiliki Filiotis, Principal of St. Irene Chrysovalantou School to the following graduates: Panagiota Stathopoulos; Stella Kostas; Dimitri Mpoutsis; Stella Parthenis and George Galanopoulos. A culture program of songs, dances, and poetry was recited in Modern Greek by the children of the school. St. Irene Chrysovalantou School is known for creating some of the finest Modern Greek scholars in the metropolitan area and possibly in the Unites States. Their knowledge of spoken and grammatical Greek amazed this writer who taught the Greek language at a local University. Among the graduates who excelled in university Greek studies is Panagiotis Dellaportas. He now helps manage Bel-Aire Diner. The staff has tirelessly contributed to Hellenic education and culture. Principal Vasiliki Filiotis, explained “We believe in the strengthening, development and implementation of preschool programs where Greek language and culture is taught through play, song, reading and writing. St. Irene Chrysovalantou School has an effective Greek program highly rated in Astoria, New York. The work of an educator is a ministry. The Greek educator gives his soul to his students. He/She tries to instill a love of Greece, the Greek heritage and the virtues of our ancient Greek philosophers. For this purpose, the educator needs the Greek-American community to stand by him/ her.” The school’s instructors present at the 2013 graduation include: Eleftheria Savvakis; Eirini Tsiaris; Alexandra Bountalis; Eirini Siderakis; Maria Mantzarinou; Anastasia Kapetanou; Emmanuelia Papamanoli; Maria Kokodis; Eleni Karageorgiou; Androniki Grammenou. ------------------------ http://www.hellenicnews.com/index.php/omogenia-a-national-issues/item/603-st-irene-chrysovalantou-held-graduation http://www.qgazette.com/news/2013-07-03/Front_Page/St_Irene_Chrysovalantou_Holds_Graduation.html Οι μαθητές και μαθήτριες των Ελληνικών Σχολείων της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου τραγούδησαν και χόρεψαν για την Ελλάδα και την Κύπρο το Σάββατο 15 Ιουνίου 2013 κατά την τελετή αποφοίτησης και των εξετάσεων. Επίσης έψαλαν και απήγγειλαν ύμνους και ποιήματα από την Ελληνική και Κυπριακή ανθολογία των μεγάλων υμνωδών και ποιητών μας. Τα παιδάκια του νηπιαγωγείου απέσπασαν τα χειροκροτήματα για τα πολύ ωραία Ελληνικά τους. Όπως βέβαια, και οι μαθητές όλων των τάξεων, που μιλούν τόσο ωραία Ελληνικά, απήγγειλαν, τραγούδησαν και χόρεψαν για τις ομορφιές της Ελλάδος και της Κύπρου, που ήταν αφιερωμένη η φετινή τελετή αποφοίτησης και εξετάσεων. Ο ηγούμενος της Πατριαρχικής Μονής Αρχιμανδρίτης π. Ιερόθεος Ζαχαρής, ο Δρ. Σπύρος Κατσίφης, η Διευθύντρια του Σχολείου κ. Βασιλική Φιλιώτη και οι εκπαιδευτικοί απένειμαν τα απολυτήρια, τα βραβεία της Πατριαρχικής Μονής και τα Προεδρικά βραβεία στους απόφοιτους μαθητές και μαθήτριες της Ογδοης τάξης του 2012-13: Παναγιώτα Σταθοπούλου, Στέλλα Κώστα, Δήμητρα Μπούτση, Στέλλα Παρθένη και Γιώργο Γαλανόπουλο.
Η τελετή αποφοίτησης και εξετάσεων είναι ένα πολύ σπουδαίο γεγονός στα σχολεία μας. Οι μαθητές και οι μαθήτριες, τα Ελληνόπουλα, το μέλλον του Ελληνισμού απαγγέλουν, τραγουδούν και χορεύουν Ελληνικά. Ελληνικά που διδάσκονται στα σχολεία της Αγίας Ειρήνης και με την Ελληνοχριστιανική παιδεία που έλαβαν έχουν ένα σημαντικό εφόδιο, αποκτούν γνώσεις, αλλά και ηθική ανωτερότητα, υπεροχή πνεύματος, ήθος και μόρφωση αληθινή, με ελεύθερη προσωπικότητα, με χαρακτήρα και υψηλό φρόνημα που γεμίζει την ζωή τους καί την κάνει άξια. Είναι εξαιρετικά σημαντικό, όποια θέση κι αν κατέχουμε να αγαπούμε και να καλλιεργούμε την Ελληνική γλώσσα μας. Ως Ελληνες φορείς της Ελληνικής κληρονομιάς είμαστε υποχρεωμένοι και υπεύθυνοι έναντι των μελλοντικών γενεών για την συνέχιση της γλώσσας μας και του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού μας και ιδίως μέσα από τα Ελληνικά μας σχολεία, και αυτό προσπαθούμε με όλη μας την ψυχή και οι μαθητές μας αποκτούν την ελληνοπρεπή σκέψη, με την θέληση των γονέων, που θέλουν να μάθουν τα παιδία τους Ελληνικά για να μείνουν Έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί, με την συμπαράσταση των ιερέων μας και την μεγάλη αγάπη των δασκάλων για τα παιδιά. Happy Father's Day on Sunday of Holy Fathers, June 16.
![]() "Η Πορεία του Management προς Εμμαούς: Η Συνάντηση της Επιστήμης με το Θεό". Ομιλία του Δρ. Ιωάννη Αγγελίδη, Chairperson, Department of Management, Tobin College of Buisiness, St. John's University, η οποία δόθηκε στην Ιερά Πατριαρχική Μονή, το Σάββατο 1η Ιουνίου 2013. Ο απόστολος Λουκάς (24: 13-35) μας λέει ότι την ημέρα της αναστάσεως δύο από τους μαθητές του Χριστού, ο Κλεόπας και ο φίλος του, φύγανε απ’ την Ιερουσαλήμ και περπατούσαν προς τους Εμμαούς. Κατά την διάρκεια της πορείας μιλούσαν για τα πρωτάκουστα πράγματα που είχαν συμβεί, δηλαδή για την ταφή και την ανάσταση του Κυρίου. Καθώς συζητούσαν κάποιος τους πλησίασε και έπιασε συζήτηση μαζί τους και τους εξηγούσε ότι όλα τα γεγονότα έπρεπε να γίνουν όπως τα είχαν προείπει οι προφήτες. Όταν έφθασαν στους Εμμαούς οι μαθητές παρακάλεσαν τον ξένο να πάει να φάει μαζί τους. Ο ξένος τους έκανε τη χάρη. Την ώρα που κάθισε μαζί τους για φαγητό, πήρε το ψωμί, το ευλόγησε και, αφού το έκοψε σε κομμάτια, τους έδωσε. Τότε ανοίχτηκαν τα μάτια τους και κατάλαβαν ότι είναι ο Χριστός. Εκείνος όμως έγινε άφαντος. Κάθε επιστήμη μοιάζει με τους μαθητές στο δρόμο προς τους Εμμαούς. Όπως ο Κλεόπας με το φίλο του, η επιστήμη προσπαθεί να βρει την αλήθεια. Ο δρόμος που παίρνει σ’ αυτό το ταξίδι έχει τρεις σταθμούς. Ο πρώτος και βασικός σταθμός λέγεται περιγραφή (description). Σε αυτό το τμήμα της διαδρομής η επιστήμη περιγράφει το φαινόμενο που πρέπει να μελετηθεί. Ταυτοποιεί τους παράγοντες που συμμετέχουν και πως μεταβάλλονται. Ο δεύτερος και υψηλότερος σταθμός του ταξιδιού λέγεται πρόβλεψη (prediction). Σ’ αυτό το επίπεδο η επιστήμη βρίσκει τις σχέσεις ανάμεσα σ τους παράγοντες που υπεισέρχονται στο φαινόμενο και προσπαθεί να προβλέψει το αποτέλεσμα του φαινομένου από τις αλλαγές των παραγόντων. Ο τρίτος και ύψιστος σταθμός του ταξιδιού λέγεται εξουσιαστικό και ιδεώδες (control). Σ΄ αυτό το επίπεδο η επιστήμη βρίσκει το ιδεώδες του φαινομένου και έχει τη δυνατότητα να χειρίζεται τις μεταβλητές προκειμένου να το πετύχει. Όπως βλέπουμε ο Χριστός είναι στον ίδιο δρόμο με τη επιστήμη. Ο Χριστός είναι η αλήθεια. Η επιστήμη ψάχνει να βρει την αλήθεια. Η διαφορά στους δύο είναι ότι η επιστήμη και ο Χριστός αρχίζουν το ταξίδι από δύο αντίθετα σημεία. Η επιστήμη από το πρώτο σταθμό την περιγραφή (description), ενώ ο Χριστός από το τελικό σταθμό τον εξουσιαστικό ιδεώδες (control). Η μέθοδος που χρησιμοποιεί η επιστήμη είναι επίσης αντίθετη με αυτή του Χριστού. Η επιστήμη αρχίζει λέγοντας ότι δεν ξέρει τίποτε, είναι δηλαδή αγνωστική. Έπειτα χρησιμοποιώντας τους κανόνες της λογικής, αναπτύσσει υποθέσεις για να εξηγήσει τα φαινόμενα; και τελικά μαζεύει και αναλύει εμπειρικά στοιχεία για να δει εάν οι υποθέσεις που έχει κάνει επαληθεύονται η όχι. Η επιστήμη ακολουθεί την μέθοδο του άπιστου Θωμά. Ο Χριστός αντίθετα, αρχίζει από την απόλυτη γνώση, αφού είναι παντογνώστης και αποκαλύπτει αυτή την αλήθεια στην ανθρωπότητα σιγά σιγά. Συχνά με την πάροδο του χρόνου οι κοινωνικές επιστήμες, όπως ο Θωμάς, ανακαλύπτουν αυτά που έχει αποκαλύψει ο Χριστός. Σήμερα θα περιγράψω στοιχειωδώς πως η επιστήμη του management στην πορεία της προς Εμμαούς, έχει συναντήσει μερικές από τις Χριστιανικές εντολές. Πριν απ’ όλα ας δούμε τι μελετά η επιστήμη του management. Η ετυμηγορία της λέξης έρχεται από την λατινική λέξη manus που σημαίνει το χέρι και πρωτοχρησιμοποιήθηκε για να σημαίνει πως ο ιππεύς οδηγεί το άλογο. Στα αρχαία ελληνικά το χέρι λέγεται χείρ επομένως η αντίστοιχη ελληνική λέξη είναι διαχείρισις. Το άτομο δε που ασχολείται με την διαχείριση λέγεται διαχειριστής. Η επιστήμη του μανατζεμεντ έχει στόχο να κάνει τους οργανισμούς αποτελεσματικούς (effective)και αποδοτικούς (efficient). Αποτελεσματικοί οργανισμοί είναι οργανισμοί που έχουν καλούς στόχους; και αποδοτικοί οργανισμοί είναι οργανισμοί που επιτυγχάνουν τους στόχους τους με τον καλύτερο τρόπο. Ο ρόλος του διαχειριστού είναι διαφορετικός από του ιδιοκτήτου. Ο διαχειριστής διαχειρίζεται την περιουσία κάποιου άλλου (του ιδιοκτήτη). Η δε αμοιβή του διαχειριστού εξαρτάται ανάλογα με το πόσο αποτελεσματικά και αποδοτικά την μεταχειρίζεται την περιουσία που ο ιδιοκτήτης του έχει εμπιστευθεί. Αν κοιτάξουμε στο κατά Ματθαίο ευαγγέλιο κεφ. 25 στοίχοι 14-30, στην παραβολή των ταλάντων βλέπουμε ότι ο Κύριος θεωρεί όλους εμάς διαχειριστές των ταλάντων δηλαδή της περιουσίας του που μας έχει εμπιστευθεί. Πρέπει λοιπόν όλοι μας να την διαχειρισθούμε αποτελεσματικά και αποδοτικά. Όσο καλύτερα την διαχειριζόμεθα τόσο περισσότερη και η αμοιβή θα είναι. Επομένως η θεωρεία του μανατζεμεντ είναι υπόθεση όλων. Το μανατζεμεντ αποτελείται από τέσσερις λειτουργίες ( Functions.) Αυτές είναι ο σχεδιασμός, ο οργανισμός, ο επηρεασμός, και ο έλεγχος. Ας αρχίσουμε με τον σχεδιασμό. Ο σχεδιασμός απαιτεί την δημιουργία στόχων. Η θεωρεία μας λέει ότι οι οργανισμοί είναι ανοιχτά συστήματα αποτελούμενα από αλληλοσυσχετιζόμενα μέλη που αλληλεπιδρούν με το περιβάλλων τους. Το περιβάλλων τους είναι η κοινωνία. Η κοινωνία έχει απαιτήσεις από τους διάφορους οργανισμούς και αυτές οι απαιτήσεις αντικατροπτίζονται στους οργανικούς στόχους. Η θεωρία του μανατζεμεντ καθορίζει ότι οι οργανισμοί έχουν κοινωνική υπευθυνότητα η οποία πηγάζει αφ’ ενός μεν απο το ότι είναι μέλη της κοινωνίας, και αφ’ ετέρου δε από το ότι έχουν μεγάλη δύναμη και πώρους. Οι στόχοι κάθε οργανισμού πρέπει να περικλείουν 5 κατηγορίες. 1. Οικονομικοί. Αν οι επιχειρήσεις δεν είναι επικερδείς κλείνουν και έτσι όλοι χάνουν. 2. Νομικοί. Οι επιχειρήσεις οφείλουν να υπακούουν στους νόμους του κράτους. 3. Ηθικοί. Οι στόχοι των επιχειρήσεων οφείλουν να υπακούουν τους ηθικούς κανόνες. Όλες οι μεγάλες εταιρίες έχουν κώδικες ηθών όπου γράφουν τι αποτελεί ηθική συμπεριφορά και πως αναμένεται όλοι οι υπάλληλοι να υπακούν τους ηθικούς κανόνες. 4. Φιλανθρωπικοί. Οι επιχειρήσεις επειδή έχουν πολλούς πόρους οφείλουν να επιδίδονται σε φιλανθρωπικά έργα και αν έχουν γνώση και εμπειρία να βοηθούν στη λύση των κοινωνικών προβλημάτων. 5. Περιβαντολογικοί. Οι επιχειρήσεις οφείλουν να προστατεύουν το περιβάλλων. Όπως βλέπουμε η πρώτη συνάντηση της θεωρίας του μανατζεμεντ με το Χριστό αρχίζει από το σχεδιασμό. Η θεωρία του μανατζεμεντ μας λέει ότι ένας οργανισμός για να είναι επιτυχημένος δεν πρέπει μόνο να είναι κερδοφόρος αλλά να είναι νομοταγής, να είναι ηθικός, να είναι φιλανθρωπικός και να προστατεύει το περιβάλλων. Αυτή την ολοκληρωμένη άποψη των στόχων ενός οργανισμού ενστερνίζεται ο χριστιανισμός και ευαγγελίζεται ο πατριάρχης μας. Η δεύτερη λειτουργία του μανατζεμεντ είναι ο οργανισμός. Ενώ ο σχεδιασμός δίνει κατεύθυνση, ο οργανισμός παρέχει το σώμα σε μια επιχείρηση για να πετύχει τους στόχους της. Ο οργανισμός αποτελείται από δύο αντιθέτου κατευθύνσεως πράξεις. Η πρώτη είναι η διαίρεση της εργασίας. Κατ’ αυτή, το ολικό έργο που πρέπει να επιτελεσθεί, χωρίζεται στα επί μέρους μέρη του. Η δεύτερη πράξη λέγεται συγκέντρωση. Κατ’ αυτή συγκεντρώνουμε τα μέρη του έργου που επιτελούμε σε τμήματα, με βάσει συγκεκριμένα κριτήρια. Η διαίρεση της εργασίας αποτελεί βασικό στοιχείο για κάθε έργο διότι δίνει τη δυνατότητα σε μία εταιρεία να εκπαιδεύει υπαλλήλους πολύ γρήγορα και να τους κάνει ειδήμονες στον τομέα τους. Για παράδειγμα σκεφτείτε μία αυτοκινητοβιομηχανία. Τι είναι πιο σωστό να εκπαιδεύει κάθε υπάλληλο πως να φτιάχνει όλο το αυτοκίνητο, από τη μηχανή μέχρι τα λάστιχα, η να εκπαιδεύει υπαλλήλους ώστε να γίνουν ειδήμονες σε ένα τομέα, όπως μηχανικοί στη μηχανή του αυτοκινήτου, οι ηλεκτρονικοί για τα ηλεκτρονικά κλπ. Η διαίρεση της εργασίας δημιουργεί αποδοτικούς οργανισμούς διότι παρέχει τη δυνατότητα να αποκτούν γρήγορα, φθηνότερα και καλύτερα ένα ειδικευμένο προσωπικό. Με αυτή τη λογική, η πρακτική του μανατζεμεντ άρχισε να δημιουργεί δουλειές που οι εργάτες δούλευαν όλη την ημέρα κάνοντας λιγότερα τμήματα του ολικού έργου. Για παράδειγμα ένας εργάτης όλη τη βάρδια έβαζε μόνο τα πίσω παράθυρα σε αυτοκίνητα. Κατ' αυτόν τον τρόπο ήταν πιο εύκολο να εκπαιδεύσεις τους εργάτες και μπορούσες να τους αντικαταστήσεις εύκολα. Σύντομα παρατηρήσαμε ότι οι υπάλληλοι παρότι επληρώνοντο πολύ καλά, η αποδοτικότητά τους εμειώνετο. Πολλοί απουσίαζαν απ την δουλειά γιατί ήταν άρρωστοι, άλλοι άρχιζαν να πίνουν, άλλοι έγιναν απρόσεκτοι και έκαναν ζημιές και δυστυχήματα, και πολλοί έβρισκαν άλλες δουλειές και έφευγαν. Η επιστήμη του μανατζεμεντ άρχισε να μελετά αυτό το φαινόμενο και να προσπαθεί να το εξηγήσει. Τελικά αποδείχτηκε ότι ο λόγος ήταν ότι οι υπάλληλοι είχαν εργασίες που τους αφαιρούσαν κάθε είδος δημιουργικότητας και τους μεταχειρίζοντο σαν να ήταν μέλη μιας μηχανής. Είχαν δουλειές που ήταν επαναληπτικές κάνοντας τα ίδια και τα ίδια. Η επιστήμη του μάνατζεμεντ έχει δώσει λύσεις σ’ αυτό του είδους τα προβλήματα. Η μία λύση λέγεται εργασιακή μεγέθυνση (job enlargement) αυτό που γίνεται είναι ότι κάθε δουλειά έχει πολλά καθήκοντα ώστε να μη γίνεται μονότονη. Άλλη λύση λέγεται εργασιακός εμπλουτισμός (job enrichment) όπου δίνεται μεγαλύτερη εξουσία στον υπάλληλο να κάνει τη δουλειά του. Άλλη λύση είναι η εργασιακή μετάθεση (job rotation) όπου οι υπάλληλοι μετατίθενται από το ένα τμήμα στο άλλο με αποτέλεσμα να ευρύνουν τη γνώση τους και να κάνουν διαφορετικά πράγματα. Αν δούμε την οργάνωση από τη χριστιανική άποψη θα δούμε ότι πάλι η θεωρία του μάνατζεμεντ βρήκε το Χριστό. Ο Θεός έχει δημιουργήσει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωση Του. Σαν εικόνα του Θεού ο άνθρωπος είναι δημιουργός. Αυτό που η θεωρία απέδειξε είναι ότι ακόμα και όταν πληρώνεις τον άνθρωπο καλά, αν του αφαιρέσεις τη δημιουργικότητα (την εικόνα του Θεού), και τον μεταχειρίζεσαι σαν μηχανή ο άνθρωπος σταματά να είναι παραγωγικός και φεύγει για άλλες εργασίες που μπορεί να τον αμείβουν λιγότερο αλλά του παρέχουν την δυνατότητα να δημιουργεί. Η απασχόληση πρέπει να είναι εργασία και όχι δουλεία. Η εργασία οφείλει να γίνει πεδίο δημιουργίας και να αφήσει τον άνθρωπο να πλησιάσει την θεϊκή ομοίωση. Η Τρίτη λειτουργία του μάνατζεμεντ είναι η επιρροή. Η επιρροή συναντιέται στη μελέτη της ηγεσίας και των ηγετών(leadership); καθώς και στη μελέτη της ατομικής παρακίνησης (motivation) για την επιτέλεση συγκεκριμένων στόχων. Η μελέτη των ηγετών είναι μεγάλης σημασίας στην επιστήμη του μανατζεμεντ διότι οι ηγέτες έχουν την δυνατότητα να επηρεάζουν τους ακολούθους τους και να τους οδηγούν στην εκπλήρωση των στόχων τους. Η μελέτες που γίνονται προσπαθούν να βρουν ποιοι παράγοντες κάνουν έναν επιτυχημένο ηγέτη. Βεβαίως υπάρχουν πολλές θεωρίες στις οποίες δεν πρόκειται να αναφερθώ λόγω ελλείψεως χρόνου. Μία από τις νεώτερες θεωρίες είναι η θεωρία ενός τύπου ηγέτη που λέγεται Υπηρέτης Ηγέτης. Θα ήθελα να σας περιγράψω μερικά απ’ τα χαρακτηριστικά αυτού του είδους ηγέτη. 1. Είναι άτομα που ξέρουν να ακούν με προσοχή τους ακολούθους τους, για να καταλάβουν τι ανάγκες έχουν, τι όνειρα έχουν, τι ενδιαφέροντα έχουν προκειμένου να τους βοηθήσουν να τα εκπληρώσουν. 2. Είναι άτομα που χρησιμοποιούν πειθώ, και όχι καταναγκασμό για να επηρεάσουν τους ακολούθους τους. 3. Είναι γνώστες του περιβάλλοντος της εργασίας, ούτως ώστε να μπορούν να εξαλείφουν τα εργατικά εμπόδια στην ολοκλήρωση των αναγκών των ακολούθων τους. 4. Δείχνουν κατανόηση στα συναισθήματα, στις σκέψεις των ακολούθων τους. 5. Βλέπουν τον εαυτό τους σαν επιστάτη στον οποίο έχουν εμπιστευθεί τη διαχείριση του ανθρωπίνου δυναμικού και ότι έχουν υποχρέωση να μεγιστοποιήσουν αυτή την ανθρώπινη δυνατότητα. Για μια ακόμη φορά βλέπουμε ότι το μανατζεμεντ βρήκε το τι μας έχει πει ο Χριστός πριν 2000 χρόνια σχετικά με τους καλούς ηγέτες. Ο Χριστός υπήρξε ένας υπηρέτης ηγέτης πλένοντας τα πόδια των αποστόλων και λέγοντας στους μαθητές του ότι «οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι.» (Ματ 20:16). Η λειτουργία της επιρροής περικλείει επίσης τη θεωρία της ατομικής παρακίνησης (motivation). Σ’ αυτό το θέμα η επιστήμη του μάνατζεμεντ μελετά πως οι άνθρωποι φιλοτιμούνται να επιδιώκουν με περισσή ενέργεια την επίτευξη ορισμένων στόχων. Ανάμεσα σ' εαυτές τις θεωρίες βλέπομε ότι οι άνθρωποι κεντρούνται από το είδος της αμοιβής που θα αποκομίσουν με την εκπλήρωση των στόχων. Υπάρχουν δε δύο τύποι αμοιβών πρώτα οι εξωτερικές αμοιβές (extrinsic rewards) οι οποίες δίνονται από τον οργανισμό στους ανθρώπους όπως χρηματικές αμοιβές, τίτλοι, βραβεύσεις. Το δεύτερο είδος είναι οι εσωτερικές αμοιβές (intrinsic) οι οποίες δίνονται από την εκτέλεση της εργασίας αυτής καθ’ αυτής, με άλλα λόγια η ικανοποίηση που αποκομίζει το άτομο από την εκτέλεση της εργασίας. Από την μελέτη της ατομικής παρακίνησης βλέπουμε ότι η θεωρία του μάνατζεμεντ περιγράφοντας τις εσωτερικές αμοιβές βρήκε αυτό που λέει ο Χριστός ότι «ο άνθρωπος δεν ζει με ψωμί μόνον (Ματθαίο 4:4). Κατ’ αυτό τον τρόπο καταλαβαίνουμε γιατί οι ασκητές φεύγουν από τα εγκόσμια διότι ναι μεν δεν αποβλέπουν στις εξωτερικές αμοιβές αλλά αποβλέπουν στη εσωτερική αμοιβή της προσευχής. Κλείνοντας την ομιλία μου θα ήθελα να τονίσω ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι επιστήμη και θρησκεία είναι ασυμβίβαστες. Για εμάς τους χριστιανούς αυτό είναι αδιανόητον. Από την πλευρά της θρησκείας αυτό είναι απορριπτέο διότι η επιστήμη μελετά το θεϊκό δημιούργημα. Μελετώντας το δημιούργημα αποκαλύπτεται ο δημιουργός (ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών). Από πλευράς επιστήμης εφόσον προσπαθεί να βρει την αλήθεια πάλι θα βρει τελικά το θεό διότι ο Θεός είναι (ο δρόμος, η αλήθεια και η ζωή) όπως ο ίδιος ο Χριστός μας λέει στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο 14:6. Σας ευχαριστώ. Happy Mother's Day! Today, Sunday of Apostle Thomas, May 12, 2013
Prot. No. 388
† BARTHOLOMEW By God’s mercy Archbishop of Constantinople-New Rome and Ecumenical Patriarch To the plenitude of the Church Grace, peace and mercy from Christ risen in glory Beloved concelebrants and devout, god-loving children of the Church, Christ is Risen! The proclamation of the Resurrection by the myrrh-bearing women to the disciples of Christ was considered delirious. Yet, the word, formerly conceived as delirious, was confirmed as Truth. The risen Lord appeared to His disciples on several occasions. In our time, the proclamation of the Resurrection is again considered delirious by rationalists. Nonetheless, we faithful not only believe in but also experience the Resurrection as a profoundly truthful fact. Indeed, if necessary, we seal our testimony with self-sacrifice because in the risen Christ we transcend death and are liberated from its fear. Our hearts are filled with joy when we repeat: The Lord has risen. Our saints, who have died according to the world, continue to live among us, responding to our petitions. The world that follows death is truer than the world that precedes death. Christ has risen and dwells among us. He has promised to be with us to the end of the world. And so He is – as our friend, brother, healer, who bestows all good things. Blessed is our God, who has risen from the dead, granting eternal life to all people. O death, where is your sting? Christ has risen, revealing and ridiculing the one who formerly boasted without end to be a mockery. (See the Canon of St. John Damascene, 4th tone, 9th ode) Everything is filled with light and our hearts are replete with limitless joy. And more than joy, they are filled with strength. For whoever believes in the Resurrection is unafraid of death; and whoever is unafraid of death is spiritually unyielding and unbending inasmuch as what may be the most terrible threat for the majority and for the disbelievers is of little significance to the Christian; for it is the entrance to life itself. The faithful Christian lives the Resurrection even prior to his or her natural death. The consequence of experiencing the Resurrection is the transformation of the world. It inspires the soul. And an inspired soul also attracts other souls to its ways, when these souls are moved by the genuine joyous experience of immortality. Christ’s Resurrection and our own resurrection are not simply an abstract truth. They are a dogma of faith. They are a tangible reality. They are a force that overcomes the world despite the extremely harsh persecutions waged against it. “This is the victory, which has conquered the world, namely our faith” (1 John 5.4) in His Resurrection. Through the Resurrection, humanity is called to divinity through grace. Through the victory of the light of Resurrection over the impure passions, divine eros and a strange love, which surpasses human boundaries, are established in our souls. Therefore, Christ is Risen! Our hearts are filled with the light and joy of the Resurrection. We approach the Risen Lord with authenticity and simplicity. For, as the royal Prophet David says, our God, who supervises our hearts from above, “will not despise a broken and contrite heart.” (Psalm 50.19) The Resurrection is our strength, hope, joy, and delight. Through the Resurrection, we transcend pain and sorrow for all the evils of this natural, worldly life. The Resurrection is God’s response to the helplessness of wounded humanity before the suffering of worldly humanity. We do not surrender to the difficulties and challenges of the modern world. The gathering of the Lord’s fearful disciples in the upper room in Jerusalem encourages us. We are not afraid because we love everyone, even as He loved us and gave His life for our sake. Mysteriously and invisibly, the Lord accompanies us. We only need to have – and we do have – love. For though love, we understand the power of the Mystery; we know the Mystery itself. If others hesitate, “garnering their actions in thick sheaves” (Vespers of the Prodigal Son), yet we boast. And if we do not “winnow the chaff of our [sinful and passionate] actions with the wind of His loving-kindness or on the threshing floor of repentance,” the Risen Lord is Love and disperses all forms of darkness and fear that surrounds us, entering our hearts and our world, even when the doors are closed. He “remains with us” permanently through the cross of love. His calling is peace, and He grants us His peace. The powerful of this world pledge and promise peace, but can never produce or realize it. Whereas the power of divine Love, Peace and Wisdom remains beyond all human panic. It is not found on the margins of reality or the surface of human convictions. Instead, it is the heart of humanity, the center of life, the lord of life and death. It is Truth. The incontestable transcendence of Power invisibly controls the reigns and directs all things, especially at a time when “the minds of so many lie in darkness.” At this time of widespread dissolution throughout the world, the hope of all throughout the universe, the Wisdom of God, is the presence of the heavenly solution and harmony. At a time of collapse and anticipated death, we have the reality of Resurrection and the strength of our conviction in Christ. The peace that derives from Him who trampled down death by death through his self-emptying, together with the joy of love, flow and heal our contemporary humanity that sighs and suffers as well as all of creation that groans and laments with us, who “await adoption and redemption” as well as “the freedom of the glory of the children of God.” (Romans 8.20-23) Truly the Lord is Risen, beloved fathers, brothers and sisters! Holy Pascha 2013 † Bartholomew of Constantinople Your fervent supplicant before God |
AuthorThe Sacred Patriarchal Monastery Categories |